Ongemakkelijke werksituaties! Wie kent ze niet? Het zijn momenten dat je bij jezelf bedenkt, hoe ben ik hier in beland? Of hoor ik mijn collega dat nou echt zeggen?
Dit maken we allemaal wel eens mee, toch?!
Ik biecht jullie mijn ongemakkelijke momenten op waar ik nu wel weer om kan lachen.
Weet je wat dat kost?!
Ik was 26 jaar en gedetacheerd bij een grote semi gemeentelijke organisatie. In 2 jaar tijd heb ik toen 5 verschillende functies/opdrachten doorlopen. Hier werd ik voor eerst gevraagd als teamleider, een mooie en leerzame tijd. Ik zat vol zelfvertrouwen, deed een deeltijd studie en kon voor mijn gevoel de wereld aan.
Het was mijn laatste week voor deze opdrachtgever en wilde al mijn collega's bedanken voor de leuke tijd en het vertrouwen dat ik daar heb gehad. Ik zou dus niet met stille trom vertrekken maar met een gezellig samenzijn.
Ik heb iedereen, ruim 30 mensen een mail gestuurd, ook mijn leidinggevende en zijn manager had ik op de hoogte gesteld van mijn vrijdagmiddag afscheidsborrel. Aanvang 16:00 tot 18:00.
Het was een mooie zonnige vrijdag in het voorjaar.
De bloemen kwamen tot bloei, de vogeltjes die floten en de zonnestralen kwamen het gebouw binnen. Ik had mijn mooie hemd aan, het haar goed in model, kortom ik was er klaar voor. Twee collega's die mij hadden geholpen met de hapjes en drankjes alles was ready. Het was 15:30 toen ik door de directeur werd gebeld en hij mij vroeg of ik naar boven wilde komen op zijn kantoor.
Ik had niet veel contact met hem maar dacht die wil mij nu wel persoonlijk bedanken voor mijn inzet van de afgelopen twee jaar. Als een blije ei stap ik binnen. Hij maakt nog even een mailtje af en ik wacht met smart op zijn aandacht.
Het gesprek verliep ongeveer zo:
Directeur: "Jaouad, ik hoor dat jij een afscheidsborrel hebt georganiseerd?"
"Ja, dat klopt! Da's mijn manier om iedereen te bedanken voor de leerzame tijd die ik hier heb gehad."
Directeur: “Ja, maar hoe laat begint de borrel?!”
Jaouad: (Ik wist toen al dat ja-maar = nee betekent). Ik was stil, ik antwoordde toch maar: "16:00."
Directeur: "En je hebt iedereen een mail gestuurd, ruim 30 man stopt een uur eerder met werken. Weet je wat dat kost?!" 🙄
Ik zag aan hem dat hij even zijn gram wilde halen en liet hem maar even gaan. Zijn laatste woorden:
" Ik sluit ook zo aan, waar zitten we? Okay dan zie ik jullie beneden"
Deze zag ik effe niet aankomen, maar ik kwam direct tot de conclusie: Ik had met iedereen een nauwe band, behalve met de directeur en had hem dan ook niet persoonlijk uitgenodigd. Waarschijnlijk was dit zijn moment om toch even te laten zien dat dit niet zo maar zonder zijn toestemming kan.
Dit had ook op een andere manier gekund. Het zegt veel over hoe iemand in elkaar steekt. Jammer hoor! Ik ben dit natuurlijk niet vergeten maar liet het niet mijn middag of mijn verdere ontwikkeling belemmeren. Voortaan ook de mensen uitnodigen die wel een bepaalde positie hebben en zich eventueel gepasseerd kunnen voelen.
Hebben jullie ook van dit soort ongemakkelijk momenten, waar je nu om kunt lachen? Stuur mij het verhaal en wellicht post ik die.
Hartelijke groet,
Jaouad Talibi | Connect-Me-Groep